xəndan

sif. <fars.> klas.

1. Gülən, gülər, şən, üzügülər. Kim görübdür Qövsiyi məhzuni xəndan bir nəfəs? Qövsi. Yanaqları güldü, heç olmaz xəndan; Əsildə mələkdi, nəsildə insan. A. Ə.. Xəndan etmək – şənləndirmək, sevindirmək, ürəyini açmaq. Qönçə tək bağrını əzəldə fələk qan eylər; Sonra könlünü açıb dəhrdə xəndan eylər. S. Ə. Ş.. Qılaram səcdə müdam əcz ilə ol dərgahə; Ki həyatinlə bu gün könlümi xəndan etdin. A. S.. Xəndan olmaq – şadlığından üzü gülmək, fərəhlənmək, sevinmək. Gözlülər başladılar ağlamağa; Kurlər də ona xəndan oldu. M. Ə. S.. Sənin xəndan olur gül dodaqların; Onda ki gözümdən yaşlar saçılır. . M. Müş..

2. məc. Tamam açılmış (klassik şeirdə gözəlin üzü tam açılmış gülə oxşadılır). Bədirlənmiş ya bir mahi-tabansan; Ya cənnət bağında güli-xəndansan. M. P. V.. Fəxr eyləməsin öz gülünə bülbüli-şeyda; Bir gül hələ də sən kimi xəndan ola bilməz. Ə. V.. Xəndan olmaq məc. – tamam açılmaq. Qızılgül xəndan oldu; Dərmədim dəndən oldu; Mən səndən ayrılmazdım; Ayrılıq səndən oldu. (Bayatı). <Qızlar və çocuqlar:> Açmış bənöfşə, sünbül; Xəndan olur qızılgül; Ötdükcə sanki bülbül; Rəqs etdirir xəyalı. H. C..